Roomservice II - Mojita's

Na de geweldige belevenissen gisteren in Docklands, vanavond maar mijn heil elders gezocht. En me maar eens op Canary Wharf gericht. De plek van de bankiers. Van de ‘top dogs’. De jongens die het gemaakt hebben. De jongens die voornamelijk uit zijn op het verdienen van geld. Met behulp van het netwerken na het werk, om nog veel meer geld te kunnen verdienen. De jongens die geen tijd hebben voor vrouw en kinderen. Voor een familieleven.

Die jongens gaan ’s avonds op stap. En aangezien zij, zoals genoteerd, geen echtgenote thuis hebben die op hen wacht, willen zij graag wat vrouwelijk schoon bij de borrel en de pinda’s. Nou de café’s in Canary Wharf hebben dit begrepen. Begrepen, en ten gelde gemaakt.

Omhoog met de lift, met een glazen uitzicht op de omgeving. Een man strak in het pak staat naast me. Waar gaat hij heen? Met wie spreekt hij af? Ik zal het niet weten. Want eenmaal gearriveerd op de bovenste etage, de etage with a view, wordt het zicht gelijk ingenomen door een dame. Een dame op hakken, met lange benen en blond haar. Zij gaat blijkbaar over de reserveringen. Ze werpt een verveelde blik in haar boek. Ja, gereserveerd is er. Even kijkt ze op, geeft een handsignaal.

Aha! Daa komt de volgende dame al aan. Op hogere hakken. Met lange benen, en blond haar. En ook, dat kunnen we zeer goed zien nu, kortgerokt. Het jurkje lijkt verdacht veel op het ensemble van de eerste gastvrouw. Nu begint het zelfs mij ook op te vallen. Ik weet ook gelijk waarom de ogen van mijn mannelijke gezelschap al een tijdje schitteren. Sterker nog, waarom hij dit restaurant, deze bar, of, accurater, dit bar/restaurant/plek voor de happy few heeft uitgekozen. Waarom hij opgelucht ademhaalde toen ik zonder meer akkoord ging. Wist ik veel. Maar mijn mannelijk gezelschap is wat meer thuis in deze contreien.

Deze hooggehakte dame wijst ons met een vluchtig gebaar de garderobe, drie meter verderop. Absoluut noodzakelijk, deze hadden we zonder haar natuurlijk niet kunnen vinden. We moesten eens verdwalen! En achter de garderobe? Een volgende dame. Een knap gezicht. Nee, niet met blond haar. Ze is donker. Helaas zit ze achter een soort van toonbank en kunnen we haar rok- en beenlengte niet goed zien. Maar het is genoeg. Tyra Banks, eat your heart out. England’s next top model, here I come. Deze allercharmantst glimlachende, vriendelijke versie van Naomi Campbell neemt de jassen en tassen aan en geeft ons een nummertje. Op een stukje papier. En roept de volgende dame aan. Vol verwachting kijken wij op. En jawel hoor, ook deze is, ja inderdaad: op de allerhoogste hakken, met lange benen, en blond haar. Zij gaat ons voor naar onze tafel. Mijn blik valt op haar kuiten, een beetje wiebelig op de stiletto’s. Je kunt haar spieren uittekenen.

Nou. We zitten. De verwachtingen zijn hooggespannen. De mannen zijn aan hun trekken gekomen. Nu ik nog. Ik kijk hoopvol op als de ober aan onze tafel komt. Een stem met een accent. Een zuidelijk accent. Spannend. Een hagelwit jasje, zwarte broek. Dan loopt er een van de blonde nimfen langs. Ze steeds een kop boven de ober uit. Ja hoor! Natuurlijk! Voor de gastvrouwen is een modellenbureau aangetrokken. Voor de obers, als je eenmaal binnen bent, een blik Zuid-Italiaanse sardientjes. Van één meter zestig hoog. GRRRR. Ik noteer: voortaan zelf research doen voordat ik in Canary Wharf, testosteronparadijs voor yuppen, uit eten ga. Ik ruk de cocktailkaart naar me toe. Geen mojito’s. Alleen mojita’s. Ook dat nog.

Een mojita en een fles rode wijn later, neem ik me voor om het hele Canary Wharf eens flink te feminariseren. Deze gedachte houd ik vast tot in het hotel. Ja, het hotel in Docklands. Dat de taxi-chauffeur zowaar nog weet te vinden ook. Mijn hoofd tolt een beetje. Morgen is het weer vroeg dag. Op de kamer bel ik de roomservice. Twee grote flessen still mineral water, if you please…