Woensdag verloopt onder een gunstiger gesternte. De zon schijnt en doet zowaar Docklands in een vriendelijk licht uitkomen. Vogeltjes fluiten. Helaas kan ik er niet van blijven genieten: er is werk aan de winkel. Ik ga op pad. Ik worstel me door het drukke verkeer.
Dit verkeer is trouwens, congestion charge of niet, een immer aanhoudende ramp. Niemand lijkt zich er iets van aan te trekken dat hij/zij nu acht pond per dag moet betalen voor het rijden in het centrum van Londen. In het begin was er een kleine dip zichtbaar, maar inmiddels heeft de stroom auto’s zich hersteld, is zelfs waar mogelijk nog aangegroeid. Vult elk gaatje, elke open ruimte, elke ademtocht. Uitlaatgassen, getoeter, opstoppingen, aanrijdingen, boze gebaren, het is er allemaal nog steeds. Men tuft vrolijk door. Logisch ook, als je bedenkt dat iedereen die zich binnen de zone een appartement kan veroorloven, hier minstens tweeduizend pond per maand voor moet betalen. Voor twee kamers. Om over een huis maar niet te spreken. Daar kan die heffing ook nog wel bij. Ondertussen is de gebruikersbelasting natuurlijk wel een mooie melkkoe voor de gemeente geworden.
Ik ga mijn afspraken af. Ontmoet mensen. Praat. Ik drink een chai latte bij de Starbucks. Verlies me even in de smaak. Vraag me af waarom deze eigenlijk alleen in Londen zo goed bevalt. Geef toe aan de verleiding. Eet een cinnamon swirl. Neem de ferry over de rivier. Loop een stukje langs het water. Zie de eenzame hardloper. Hij ziet er niet gelukkig uit. Maar er blijkt hoop te zijn. Ook voor hem. Juist voor hem.Teruggekomen in het hotel is er nog meer goed nieuws. Niet alleen doet mijn 24-uurs internet connectie het nog een paar uur zonder dat ik bij hoef te betalen, ook blijk ik gisteren niet goed gekeken te hebben. Waarschijnlijk was ik murw gebeukt door de reis, en hadden het oponthoud van acht uur op Schiphol, de vlucht, en vervolgens nog de rit naar Docklands mijn hersenen enigszins vertroebeld. Want na nog eens goed alle losse papiertjes in de kamer bekeken te hebben, kwam ik toch nog, jawel, een roomservice menu tegen! Hoera! En dit menu bleek zelfs bestand tegen vegetariërs. Dat is toch wel een groot pluspunt van Londen ten opzichte van andere steden, zoals Parijs of Milaan: aan de niet vlees-eters is duidelijk gedacht. Vegetarische burgers, pasta’s, pizza’s, en risotto. Chinese tomatensoep. Helaas is niet alles te krijgen maar dat mag de pret niet drukken. Genoeg ingrediënten om een avondje bloggend door te brengen. En dat doe ik dan ook. Met verve.
In deze serie verschenen ook:
Roomservice III - Indefinite Delay (20 februari 2007)
Roomservice II - Mojita's (31 januari 2007)
Roomservice I - Entertain Me (30 januari 2007)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten