London by night. Of moet ik zeggen, Docklands by night. Want Docklands, dat is natuurlijk niet echt Londen. Een troosteloze hoeveelheid grijze gebouwen bij elkaar gekwakt, hinkt het oostelijk van het centrum tegen City Airport aan. Kale kantoren, lege fabrieken. Arbeiderswoningen. Wat stilstaand water. En hotels. Ja, zelfs hier zijn er hotels. In één daarvan bevind ik mij nu. Hoe ben ik hier terechtgekomen? En waarom? Tja. Dat zijn goede vragen. Ik zou het ook wel willen weten. Nog belangrijker: hoe kom ik hier weer weg? En wanneer? Nou, vanavond nog niet in ieder geval.
Wat is er ’s avonds te doen in Docklands? Niets. Nada. Niente. Het nabijgelegen Canary Wharf heeft recentelijk een facelift ondergaan. Het voormalige desolate havengebied is de City voorbijgestreefd als financieel centrum. Daar gebeurt het. Tenminste, als je bankier of effectenmakelaar bent. Anders heb je er niet veel te zoeken. Maar in Docklands, daar is ook voor een bankier zeer weinig vertier. Leicester Square is bar ver weg. De Indiër, Italiaan of All Bar One ook.
Maar goed, een eenzaam mens moet toch wat. Daar hebben ze gelukkig wel aan gedacht, in het hotel. Zodra je de kamer binnen komt, is het eerste wat je ziet de televisie die aanstaat, met de boodschap: ‘Welcome, Ms. Alexandra. Please make a choice from our entertainment menu’. Aha. Entertainment! Dat is altijd welkom. Here I am now, entertain me. Op zoek naar het menu. Wat blijkt, geëntertained worden is niet zo moeilijk. Een kleurige folder staat uitnodigend in zijn plastic houder op het bureau. Pontificaal aangekondigd: ‘Adult Movie. Discretely Billed’. Uitstekend toegespitst op zakenlui zonder aanwezige echtgenote die het net niet gemaakt hebben: een kamer in Canary Wharf kon er immers niet vanaf.
Goed, ik kom lekker in de stemming voor een avondje Londen. Maar aangezien ik niet direct tot de doelgroep behoor, houd ik me nog even in en kijk verder. Even verderop ligt het roomservice menu. Eten! Dat is wel een goed idee. Voordat ik in het hotel aankwam heb ik namelijk nog een bar bezocht in een wat levendiger deel van de stad. En in Engeland schenken ze de grootste glazen wijn ter wereld: 250ml gefermenteerd druivensap schoon aan de haak. 1/3 fles per keer. En het is niet de bedoeling dat je er bij eet. Nee, de Londoners drinken alleen maar. Hooguit een zakje cream and onion chips is er te krijgen. En nog een glas wijn natuurlijk. En nog een. En…
Goed, ik dwaal af. Even vragen wat de soep van de dag is. Bloemkoolsoep! Dat heb ik vorige week nog in een Nederlands restaurant gegeten. Ik voel me gelijk al meer thuis. De dame aan de telefoon ziet mijn naam op haar schermpje. Het duurt 45 tot 50 minuten, Ms. Alexandra. Vrij lang, maar ik heb gelukkig mijn eigen bezigheden meegenomen. Het mobiele entertainmentcenter, zeg maar. Terwijl mijn computer opstart blader ik nog even door de tijdschriften die de hoteldirectie in haar alwetendheid heeft neergelegd. Hmm. Niet alleen Men’s Health dit keer. Nee, Homes & Antiques, en Homes Overseas. Blijkbaar hebben ze uiteindelijk toch begrepen dat ook vrouwen hier komen. Mij kan het toch allemaal niet zo boeien. Ah! Het scherm licht op. Daar ben ik dan! Toch aardig wat mensen hebben de moeite genomen om mijn schrijfsels te bekijken. Wacht, ik voel inspiratie…. Londen, Docklands, Roomservice… Daar zit wat in.
En tring! Daar gaat de bel. Roomservice! klinkt het door de deur. Mijn soepje en samosas zijn er. Wordt het toch nog gezellig…
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten