Roomservice III - Indefinite Delay

Vanochtend ging ik goed gemutst op pad naar Schiphol. De griep probeerde mij al enkele dagen in zijn greep te krijgen maar tot nu toe was ik ontsnapt. Ook had ik bewust niet de vroegste vlucht van zeven uur genomen. Want zeven uur, dat betekent om zes uur op Schiphol. Dus om half vijf opstaan. Ik ben niet zo goed in ochtenden dus dat probeer ik koste wat kost te vermijden. Het lukt helaas niet altijd. Dan gaat de wrede wekker midden in de nacht af, na slechts enkele uurtjes slaap. Want om negen uur ’s avonds in slaap vallen kan ik wel vergeten. Eerst ben ik gedesoriënteerd. Wat is er? Wat gebeurt er? Waar ben ik? Wat moet ik? Doe dat geluid weg! Snel! En sla ik hardhandig de snooze-knop in. Maar terwijl het apparaat handenwrijvend wacht op nog een brulactie begint het ergens te dagen. Er was een reden voor die wekker. Ik moet op pad. En ik worstel me langzaam uit bed. De geest is nog troebel. De ledematen blijven tegenstribbelend wat achter, rekken nog wat tijd, voelen de warme dekens. Maar nee, het gaat echt gebeuren. En ik zet de douche maar aan.

Als ik vervolgens op dit onheilspellend vroege uur buiten kom, verwacht ik de enige te zijn. Verwacht ik dat alles muisstil en verlaten zal zijn. Maar nee hoor! Hele hordes mensen zijn dan al op pad, colonnes auto’s bewegen zich over de wegen, staan zelfs al in de file. Dan ben ik steevast teleurgesteld. Mijn heroïsche acties deel ik met vele anderen.

Voor vandaag had ik het dus rustig aangedaan en mezelf een late vlucht cadeau gegeven. Laat, dat wil zeggen om half elf de deur uit. Hier zou ik al gauw spijt van krijgen.

Op Schiphol is mijn eerste blik voor de monitoren met vertrekinformatie. Vlucht VG227 naar London City: indefinite delay. Voor de niet-reizigers onder u: dat betekent weinig goeds. Dat betekent dat het zo erg is, dat men geen idee heeft wanneer je weg kan, dat het zelfs onzeker is of je überhaupt nog wel vertrekt. Dat betekent dat de moed je in de schoenen zakt en over de grond weg rolt. Dat betekent dat je beter in je bed had kunnen blijven. Het wordt niets meer vandaag.

Schoorvoetend toch maar naar de incheckbalie. Terwijl ik wacht wordt duidelijk dat dit vliegtuig in ieder geval niet meer vertrekt. De dame vertelt dat de landingsbaan sinds een uur of negen, tien bezet wordt gehouden door een Air France vliegtuig met vier lekke banden. Vier! Dat moet geen prettige landing zijn geweest. Dat vliegtuig zal flink over de baan hebben gestuiterd.

De tickets worden omgeboekt naar de volgende vlucht, twee uur later. Dus drie uur zoet te brengen op Schiphol. In je eentje. Maar ik heb een boek in mijn tas en mijn computer mee dus het zal wel lukken. Eerst maar eens een rustig plekje opgezocht. Dat valt nog niet mee. Uiteindelijk in een lege vertreklounge gezeten. Onder de luidspreker. Waar continu op vol volume een schelle stem boodschappen uitschalt: 'Mrs. X you are delaying your flight…Mr. Y please proceed to the airline information desk… Smoking is only allowed in the designated areas... New rules for liquids…Beware of pickpockets… '

Deze laatste verzin ik er misschien zelf bij. Maar er is geen ontkomen aan: de helse speaker achtervolgt me overal. Na anderhalf uur kan ik er niet meer tegen en heb ik een bonkende koppijn. Helaas is de marteling nog lang niet afgelopen. Want na het pre-boarden (eindelijk een aankondiging van belang!) blijven we vrolijk nog een uurtje of wat zitten in de te krappe pre-board ruimte zonder eten, drinken of toilet, totdat blijkt dat ook deze vlucht geannuleerd is. Allemaal in de rij bij de balie aan de gate, niemand weet iets, tickets omgezet naar de volgende vlucht.

Waar, u raadt het al, zich hetzelfde ritueel alras herhaalt. Inmiddels zit ik al zeven (!) uur op Schiphol te wachten op een vlucht naar Londen van vijftig minuten. Tja ik had het al eerder op kunnen geven, maar constant werden wij passagiers zoet gehouden met beloftes dat het vliegtuig nu toch echt zo wel zou vertrekken. Even wachten nog. En dan wacht je: wanneer neem je de beslissing om een andere strategie te volgen, hiermee toegevend dat al je wachten vergeefs is geweest?

Uiteindelijk kan men dit niet meer volhouden en geeft de luchtvaartmaatschappij zich gewonnen. We (intussen is er een soort van saamhorigheidsgevoel ontstaan tussen de sukkels van reizigers onderling) kunnen naar een ander Londens vliegveld vliegen. Helaas met een andere luchtvaartmaatschappij, dus is het noodzakelijk eerst de bagage op te halen, vervolgens met bagage naar de ticketdesk in de incheckruimte te gaan, hier weer achter elkaar aan te sluiten, en zo het ticket om te boeken. Terwijl we met koffers zo’n veertig minuten in de rij staan wordt de juffrouw achter de balie gebeld. London City is vrij, passagiers die zich nog bij de gates bevinden kunnen binnen 10 minuten vertrekken….Nee! Nee! Na acht lange uren wachten ben ik te ver verwijderd om dit ooit te halen! Nu ga ik dus mee met een latere vlucht naar Heathrow, waarvandaan ik nog anderhalf uur reistijd heb om weer in de buurt van City te komen. Ik moet immers naar Docklands. Het leven is niet eerlijk! Hier betalen ze me niet genoeg voor.

Moegestreden kom ik na een reistijd van twaalf uur, waarin ik makkelijk Zuid-Amerika of Hong Kong gehaald zou hebben, aan in de sprankelende omgeving van Docklands. In een hotel waar ik nog niet eerder geweest ben. Er is maar één ding in mijn gedachten: op bed liggen met een enorme hoeveelheid vet eten. De afstandsbediening. Een wijntje. En chocolademousse. Speurend kijk ik de kamer rond. Doe ik de wankelende kast open. Geen minibar. Geen kluis. Geen entertainment menu. Langzaam begint het me te dagen. Misschien was er een reden waarom dit hotel nu opeens door mijn beknibbelende werkgever aangeprijsd werd! En inderdaad, ook een roomservice menu ontbreekt. De ellende is compleet. Middernacht in Docklands. Uitgewrongen. Een hele dag gereisd voor nada. En niets te bestellen. Dan maar het complimentary biscuit. En een blogje. Want internet, dat is er dan weer wel…