Het onderliggende thema van het nieuwe regeerakkoord is het gezin. Het gezin als hoeksteen van de samenleving. Gedeelde normen en waarden. Letten op elkaar. Vertrouwen. De ouders zijn verantwoordelijk voor het gedrag van hun kinderen. Kinderen, die het liefst ook altijd geboren moeten worden. Zelfs als de ouders er eigenlijk niet geschikt zijn. Niet in staat zijn om een kind op te voeden. Het zullen ook de meest kwetsbare groepen zijn die zich niet tegen de staatsbemoeienis kunnen weren. Deze onwillige ouders zitten straks dus niet alleen met een kind, maar zijn hier ook nog in toenemende mate verantwoordelijk voor. Spijbelt het kind? Wijs naar de ouders. Vloekt het kind? Wijs naar de ouders. Steelt het kind? Wijs naar de ouders. Gebruikt het kind? Wijs naar de ouders.
De drie voormannen spreken een wens uit. Een wens om terug te keren in de tijd. Terug naar traditie en traditionele omgangsvormen. Terug naar de tijd van wederopbouw. Terug naar het samen werken aan de toekomst. Terug naar gezamenlijke opofferingsgezindheid. Terug naar de jaren vijftig.
Hierbij gaan ze voorbij aan het feit, dat de wereld intussen wezenlijk veranderd is. We leven in een tijd van welvaart voor iedereen. Het oorlogstrauma is weggezakt. De christelijke kerken zijn leeggestroomd. De ontplooiing van het individu is belangrijker geworden. Gezinnen zoals die in de jaren vijftig bestonden, zijn er niet meer. Tien kinderen waren toen de norm, en komen nu bij hoge uitzondering voor. Vrouwen werkten nog nauwelijks. Scheiden was ongehoord en laakbaar in de ogen van de kerk. Het standaardgezin van toen kende een vader, een moeder en kinderen. Dit model is overgegaan in vele vormen: een alleenstaande vader met een of meer kinderen, een alleenstaande moeder met een of meer kinderen, een combinatie van gescheiden ouders met kinderen uit meerdere huwelijken. En ook, natuurlijk, het jaren vijftig gezin, al hoewel met een geringer aantal leden. Maar de snel groeiende groep van alleenwonenden wordt vergeten. Terwijl deze in de periode 2000-2006 met 10% groeide, en inmiddels ruimschoots de grootste groep huishoudens in Nederland vormt. (bron: CBS)
Wellicht denkt men dat de groep singles verdwijnt door haar in zo weinig mogelijk te laten delen. Geen kinderbijslag. Geen gesubsidieerde opvang. Geen gratis zorgverzekering voor de kinderen. Geen zes maanden ouderschapsverlof. Geen eigen minister. Geen eigen huis, want dit is in je eentje niet meer op te brengen, dus ook geen starterssubsidie of hypotheekrenteaftrek. Wel dient de alleenstaande belastingen of zorgpremies te betalen voor deze voordelen van een gezin. De single is, kortom, het ondergeschoven kind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten