Alexandra: Roomservice VI

Rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer dóórgaan….
De tekst van het het liedje "Opzij*" nestelt zich in mijn hoofd. Opzij, maak plaats, want wij hebben haast. Wij hebben haast, en de rest moet maar inschikken. De rest telt niet mee.

In Canary Wharf, het gerestylde deel van Docklands zeg maar, had gisteren iedereen haast. Haast, om naar werk te komen. Haast, om een afspraak te halen. Haast, om een taxi aan te houden. Haast, om een broodje te eten. Haast, om geld uit te geven in de winkels. Want geld, dat hebben de meesten wel. Klik, klak, klik, weerklinken de hakken van de dames. Tringgg, tranggg, tringgg, de Blackberry’s van de heren. Aan het eind van de dag hetzelfde beeld. En waar gaan ze dan heen? Er zijn twee opties voor de Londense zakenman of vrouw: de kroeg of de gym.

Om vijf uur stromen de kantoren leeg en de pleinen vol. Als het niet regent, en niet vriest, staat iedereen buiten. Bier in het hand, een schaaltje pinda’s op het statafeltje. Want zitten, dat is niet de cultuur. Dat doen ze misschien al genoeg, de hele dag, op de bureaustoelen. Men staat, rechtop, borst vooruit. Laptop op de grond. Stropdas wat losser. En ouwehoeren maar. Tachtig procent is van het mannelijk geslacht. Af en toe een vrouw. In de typische City stijl: te strakke, te korte rok, te hoge hakken. Te klein, synthetisch truitje onder een getailleerd jasje. Net iets te mollig voor de kleding die ze draagt. Zelf vrij slanke vrouwen lijken zo nog zwaar. Altijd, ook in de zomer, in donkere tinten. Meestal zwart. Behalve het truitje en de schoenen, die mogen om de een of andere duistere reden wel een kleurtje hebben. Leren laarzen zijn vaak felroze of spierwit. Men proost. Collega’s met collega’s. Klanten met verkopers. De conversaties net wat ongedwongener. Goed, om elkaar buiten het werk mee te maken. In een andere omgeving. Niemand die doorheeft dat het café, aan de voet van de kantoortoren waarin men dagelijks opgesloten wordt, gewoon een extensie van de werkvloer is. Dat compromitterend gedrag nog steeds genoteerd wordt. Dat de hiërarchie nog steeds geldt. Ik, ik laat ze in de waan.

Een ander fenomeen in dit hypermoderne stukje Londen zijn de sportscholen. Enorme gyms met muren van glas ingevangen in staal, liefst op de tweede etage, met uitzicht over het gepeupel. Letterlijk uit de hoogte genietend van het morele en fysieke overwicht. Zullen we hier dan de dames vinden? Mis, hier ook al overwegend heren. Rennen, fietsen, duwen, trekken, rekken, steppen, en steeds dóórgaan... Altijd dóórgaan. Men probeert elkaar af te troeven. Sneller te lopen, het langer vol te houden. Kijkt elkaar aan. 'Kijk mij eens lopen. Kijk mij eens zweten.' Haantjes. Ook hier. Zogenaamd ter ontspanning, ter ontsnapping aan de dagelijkse sleur. Niemand die doorheeft dat de gym, met uitzicht op dezelfde kantoortorens waar de cafe’s op de begane grond gesitueerd zijn, ook een extensie van de werkvloer is. Dat het netwerken, indrukken achterlaten, carrière maken gewoon doorgaat. Ik, ik laat ze in de waan.

Een workout kunnen de meesten wel gebruiken. Na al dat stoelzitten en kroeghangen. En de volwassenen zijn niet de enigen in Engeland die aan hun conditie moeten denken. Op de radio, al hobbelend in een Black Cab Londen doorkruisend, hoorde ik dat schoolkantines nu bij bosjes failliet gaan. Waarom? Omdat, na een actie van de bekende televisiekok Jaime Oliver, junkfood verbannen is uit het officiële dieet van een scholier. De onderwijsinstellingen serveren nu gezond eten. Maar de Britse tieners, of zelfs de lagere school pupillen, willen geen gezond eten. Zij willen vettigheid en suiker. Patat, chips, en Marsen. Dus gaan ze massaal buiten de deur eten. De snackbars varen er wel bij. Ook schijnen ze in de pauzes hun vitamine-arme maaltijd aangereikt te krijgen van hun ouders, dwars door het hek heen. Ik zie zo de bekende papieren zakken met een grote M erop tussen de tralies door geperst worden. De onderkant vult zich met lekkend vet, wordt al wat kleverig…

Mij komt het wel goed uit, die gymcultuur. Hoe meer mensen achter glas aan hun conditie werken, of op het terras hun buikspieren laten verslappen, hoe minder er op straat zijn. Kan ik gewoon mijn rondje rennen. Als ik dat zou willen. Langs het water. In de ondergaande zon. Want voor het uitzicht hoef ik niet in mijn kamer te blijven…

foto