Als het even kan, reizen wij per auto. Binnen Europa hebben we al heel wat kilometers afgereden. Spullen achterin, muziekje op, en rijden maar. Weinig planning. Veel vrijheid. En als grootste voordeel: vervoer op de plek van bestemming. Op een plek die te ver weg ligt om met de auto te bereiken, wordt dan ook steevast een exemplaar gehuurd. Van waarschuwingen trekken we ons niet veel aan. Wat nou, beter niet met de auto naar Rome? Parkeerproblemen? Opstoppingen? Wel nee. Gewoon bijna het Circus Maximus opgereden, de voorbandjes stonden er al op, en elke dag om de hoek van het Colosseum geparkeerd. Misschien een verbodsbord genegeerd, zo hier en daar, maar een bon of reprimande zijn we niet tegengekomen.
Dus voor Berlijn, op slechts zevenhonderd kilometer rijden, was er geen discussie nodig. Met de auto. De reis verliep voorspoedig, een ouderwetse wegenkaart voldeed prima voor de lange stukken, en in de stad kon Tommetje voor het eerst aan het werk. Het adres van het hotel ingetoetst en, viola, binnen een mum van tijd stonden we voor de deur. Zelfs een ingewikkelde bocht, nodig om de parkeerplaats te bereiken, stond op het repertoire. Dat opende perspectieven.
De volgende dag lekker uitgeslapen. Toen op pad. Eerst maar eens een rondje door de stad, op de bonnefooi. Eenvoudigweg de bordjes ‘centrum’ gevolgd. De zon scheen. We parkeren, lopen een stukje. En weer verder. Dat ziet er bekend uit! Die poort, is dat niet… Ja hoor, de Brandenberger Tor. En dan moet dat, toch, die brede laan met die bomen, ja. Unter den Linden. Een boekhandel. Gespecialiseerd in de stad zelf. Gauw naar binnen.
Aangemoedigd door het recente succes kopen we wat gidsjes. En zien op een tafeltje een zeer aansprekende kaft. Roodharige vrouw erop, fles aan de mond. ‘Berlins Beste Kneipen’. Dat is iets voor ons. Snel aangekocht.
De daaropvolgende dagen brengen we als volgt door: slaan het boekje open op een willekeurige bladzijde. Bladeren wat, kiezen een gelegenheid uit. Een kneip. Geven Tommetje het adres en laten hem zijn gang gaan. Crossen de stad door, nemen niet altijd de kortste weg, maar komen toch onfeilbaar op de beoogde locatie uit. Bij een rockcafé, intern volledig bekleed met LP’s en CD’s. Of een Gothic bar, met doodshoofden op de stoelleuningen. Of een alternatief kunstcentrum met halfvergane roodfluwelen bankjes en een afbrokkelende filmzaal. Of een tapasrestaurant met echte Spanjaarden. Of een Marokkaanse theetuin waar je je schoenen uittrekt en op kleurige kussens zit. Altijd off the beaten track. Meestal in Oost-Berlijn. Vaak in buurten in opkomst. Grotendeels zonder andere toeristen.
We ontwikkelen een voorkeur. Ontbijten altijd bij dat leuke tentje in de Oranienburgerstrasse. Willen nog wel eens terug naar die straat in Kreuzberg, welke gekenmerkt wordt door een aaneenschakeling van interessante eetgelegenheden.
Tussendoor typen we af en toe het adres van een bezienswaardigheid. Of een museum. Volgen we de route van de muur. Steken we Checkpoint Charlie over. Laten we ons paspoort vol Russische visa stempelen.
Aan het eind verzuchten we: hij heeft zo zijn nadelen, die Tommetje, maar in een onbekende stad is het toch wel heel erg handig. Hij mag voorlopig blijven. Missie geslaagd...
Eerder verscheen al: Avonturen met de TomTom (31 maart 2007)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten