Avonturen in een wijnland (III): Vrijproeverij

De man richt zich op. Inspecteert zijn handen. Kleine spatjes bloed kleuren de groeven, laten rode sporen na. Hij trekt een grove, ietwat vale zakdoek tevoorschijn en veegt zijn palmen schoon. Vervolgt zijn weg. Loopt over het zandpad, een van de velen, in een rechte lijn aangelegd over de krommende heuvels. Ziet de ranke planten, zij aan zij opgesteld, zich voedend aan de rijke grond. Zich vast klampend aan een lange rij stokken, net een paar weken geleden door hemzelf liefdevol vastgebonden. Hij inspecteert ze, geconcentreerd nu. Dauw heeft zich op de jonge bladeren verzameld. De zon wordt weerspiegeld in duizenden druppels. Een samenzang. De lente is voelbaar in de lucht. Nog even en de vruchten zullen beginnen te groeien. Nog even en het leven zal te voorschijn komen. Zal zich beginnen te ontwikkelen. Nog even.

Vergeten zijn de problemen, de ruzies met zijn grootvader. Dit is waar het om gaat. Dit moment. Dit is waar zijn hart volstroomt.

Een maand of zes na de belevenissen bij ons eerste wijnchateau is het voorjaar in volle gang. De zon schijnt lustig, het gras is groen, en de, jawel, vogeltjes zijn druk in de weer met nesten bouwen en voor nageslacht zorgen. Op deze bijna zomerse zaterdag in mei is het feest voor de ware, en ook de ontluikende, wijnliefhebber. Wat het is tijd voor de caves ouvertes. De traditie in het Zwitserse canton van Genève, aangrenzend aan onze Haute Savoie, bestaat in 2007 twintig jaar. Op deze dag openen een kleine honderd caves, chateaux en domaines hun deuren voor het grote publiek. Overal kan gedronken, geproefd en gekeurd worden. Gratis. Voor hapjes wordt ook gezorgd. En de meeste gelegenheden vergeten ook de muziek niet: de plaatselijke blues, jazz of fanfarebands doen goede zaken. Zo viert men de oogst van het voorafgaande najaar. En probeert deze te promoten, dat ook.

Van dit alles weten wij op het tijdstip van dit verhaal nog niets, en onbekommerd lopen we door een winkelstraat als de telefoon gaat. Vriendelijke stemmen schallen ons tegemoet. We moeten ogenblikkelijk in ons autootje stappen om richting Satigny, een van de bekendere wijndorpen rond Genève, te rijden. Op de achtergrond een hoop lawaai: gepraat, gezang, instrumenten. Horen we daar glazen rinkelen? Dat klinkt als gezelligheid! We zijn overgehaald en de Twingo mag weer aan het werk.

Na de saaie buitenwijken van de stad achter ons gelaten te hebben begint de invloed van de Rhône aan kracht te winnen en verovert de natuur terrein. Grijze betonnen woonoorden maken plaats voor uitgestrekte velden, glooiende heuvels en dichte bossen. Even verderop verdwijnen de bomen op de achtergrond en verschijnen vele hectaren wijnranken. En op hetzelfde moment, ook de bezoekers. In luchtige kleding lopen zij over de smalle paadjes. Auto’s staan overal geparkeerd. Kinderen rennen schaterend rond. Vrolijke klanken weerklinken. We zijn er! Het Franse vervoermiddel stelt geen al te hoge eisen en een parkeerplekje is rap gevonden.

We lopen over de afgesleten keien de toegangspoort door. Hier is het al niet veel anders, de muziek alleen wat luider wellicht. Onze vrienden vinden we op een geruit picknickkleedje onder een imposante eik. Ze hebben al wat vooronderzoek gedaan, en de glazen staan te wachten. Inderdaad, knikken we, niets mis mee, met deze Pinot Noir. Even later begeven we ons naar de cave van het domein waar het, inmiddels wat bekendere, ritueel van het wijnproeven begint. Met als enige verschil dat het wat hectischer is allemaal. Toch vinden we wel enige variëteiten die ons kunnen bekoren, en slaan we gretig onze slag. Want dat is natuurlijk wel de bedoeling van het vrijproeven van vandaag. Maar de kunst van de wijnmakerij verstaan ze óók in Zwitserland, dus het is geen bezwaar. Zeker niet zelfs.

Tevreden zakken we weer neer in het gras. Na gedane arbeid is het goed rusten. De net geopende fles zetten we naast ons. Kaas en brood erbij. We zien de zon langzaam aanstalten maken om achter de bergen wegzakken. Schenken nog maar eens in. Proosten op het leven. Op de toekomst.

Lichtelijk aangeschoten slepen we ons aan het eind van de dag onze buit naar de auto. De trouwe Twingo staat ietwat eenzaam te wachten op het smalle weggetje. Her en der bevindt zich nog een ander gezelschap, de man steevast met een stapel koopwaar in karton of hout voor zijn beuk balancerend, de vrouw met de kinderen aan de hand. Vlug deponeren we de dozen in de achterbak, kleedje erover heen. Nu nog even de grens over. En de grens, dat wil nog wel eens hindernis zijn. Het blijft altijd spannend: houden ze ons aan of niet? En vragen ze dan alleen om een paspoort, of staan de speurhonden al op scherp? We zijn ver over te toegestane limiet van twee flessen wijn per persoon. Maar de Zwitserse douane lijkt ook aangeraakt te zijn door deze perfecte dag en laat ons met rust. Zo ook de Franse. En vrolijk tuffen we in de schemer huiswaarts.

Gisteravond ontkurkten we in Nederland het laatste overgebleven flesje van deze dag, drie jaar later prima op smaak. Lichte weemoed verspreidde zich door de lucht. En stroomde in de glazen. Gezondheid!

Wordt (wellicht) vervolgd…

Voor informatie over de caves ouvertes en een sfeerbeeld, zie hier:

In de serie Avonturen in een wijnland verscheen ook:

Fijnproeverij (1 maart 2007)
Blindproeverij (27 februari 2007)