Een hond rent naar buiten. Blaft. Rent over het plateau. Werpt een halfvergane mand omver. De man begint te schreeuwen, bedenkt zich, houdt zich in, loopt naar de hond toe. Geeft hem een ruwe aai over de kop. Het is een mooie dag vandaag.
Hij loopt terug richting het huis. Ziet de robuuste schaduwen. De zon klimt naar de hemel op, flirt met de wolken. Het geluid van honderden, duizenden krekels omringt hem, zwelt aan en zwakt af als een eensgezind orkest. Hij is er aan gewend. Hij buigt af naar de grote schuur. Opent de deur. Bekijkt het gereedschap. Roestplekken veroveren meer en meer terrein op het staal en ijzer. Enige elektrische hulpmiddelen liggen nutteloos in onderdelen uiteen over de vloer. Hij trekt een kladblok met potlood uit zijn zak en maakt een lijst met meest urgente zaken.
Even later, terug in het huis, zit hij in het kantoortje. Een groot houten bureau vol papier en een proefzending plastic kurken, stalen archiefkast, een paar planken vol boeken. Hij neemt de post door van de dag. Een brief van een notaris, in Parijs. Een chique stempel. Hij aarzelt.
Naast de jaarlijkse caves ouvertes organiseren de verenigde Domaines de Genève nog andere activiteiten ter promotie van hun product. Zo hebben zij het ietwat wonderlijke plan opgevat om alcohol en lichaamsbeweging te combineren in een soort van wijnspeurtocht. Het idee is als volgt: op de uitgekozen dag melden de sportieve deelnemers zich aan en krijgen een kaart en kompas mee. Het inschrijfgeld komt grotendeels ten gunste van een goed doel. Op de kaart staat aangegeven welke chateaux en domeinen meedoen. Hier kan dan wijn geproefd worden. Op de plattegrond staan verscheidene routes uitgestippeld van oplopende lengte. Voor de echte sportievelingen is er ook een hardlooproute!
Nou houd ik best wel van een stukje hardlopen, vanmiddag zag ik nog de eerste lammetjes dartelend in de wei op een van mijn rondes, maar al alcohol verterend in de brandende zon door de heuvelachtige wijngaarden rennend leek me toch niet een al te slim plan. Het werd dus een wandelroute. Aanvangen kon er gedurende de hele dag, dus na de lunch begaven wij ons naar het beginpunt.
Hier kwamen we een zeer beteuterd kijkende bekende tegen. Deze keurige Engelse dame van gevorderde leeftijd had ook de wandelschoenen aangetrokken en was vrolijk op pad gegaan. Echter, al gauw kwam ze erachter dat de gemiddelde Zwitser, of Fransoos, zich om negen uur ’s ochtends op een zomerse zaterdag nog niet bepaald warm liep voor de proeverij. Ze was urenlang geen mens tegengekomen en moest de wijnboeren zelfs op gebiedende toon tot actie manen.
Ons verging het gelukkig beter. Gemoedelijk kuierden we over de paadjes, lachtten vrolijk naar een stel spelende kinderen, zeiden opgewekte medewandelaars gedag. Proefden hier en daar een wijntje, sommige lekker, andere minder, en aten een stokbroodje kaas, of, mijn gezelschap dan, een worstje. Zo konden we wel een middagje zoet brengen, al slenterend en drinkend voor de goede zaak.
Aan het eind van de dag waren de benen wat vermoeid, wilden ze niet zo vlot meer in beweging komen, en hadden ze enige aansporing nodig. Ik vermoed dat de wijn ons in de schoenen zonk. De tweede helft van de route verliep dan ook iets moeizamer. Maar gelukkig doemde het trouwe silhouet van onze eigen Twingo al snel op. Aangezien we liever lui als moe zijn, zagen we er niet al te veel heil in om grote dozen wijn op onze rug mee te sjouwen. Een enkele fles slechts. De terugreis verliep dan ook zonder al te veel stress. Het feit dat we, inmiddels wijs geworden, een smalle weg dwars door het bos namen met een onbewaakte grensovergang hielp hier ook wel wat aan mee…
Thuis nog net op tijd om de zon achter de bergen te zien zakken. Op het terras met een glas van de recente aankoop. We proostten op het leven. Het is goed, soms.
Wordt (wellicht) vervolgd…
In de serie Avonturen in een wijnland verscheen ook:
Vrijproeverij (4 maart 2007)
Fijnproeverij (1 maart 2007)
Blindproeverij (27 februari 2007)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten