Het begon al bij aankomst. Plaats van handeling was het zogeheten North Sea Venue op de Hemkade in Zaandam. Een beruchte plek op een verlaten industrieterrein. Normaal worden hier alleen houseparty’s gegeven. Maar nu probeerde men iets anders. Iets alternatievers. Een avond, nee een weekend lang een aaneenschakeling van rockbandjes. Dat was dan ook de reden voor mijn aanwezigheid.
Zaterdag was de eerste dag van het festival, dat om één uur ’s middags al was begonnen. Het was erg rustig in de omgeving van de zaal toen we tegen zevenen aankwamen. Ik dacht nog dat de grote meute al lang en breed binnen zat. We reden recht op de ingang af, zagen alleen een parking met ‘artists’. Misschien de publieksparkeerplaatsen over het hoofd gezien. Maar de man bij het hek deed niet moeilijk: het was toch nog rustig. Dus konden we onze auto tussen de muzikantenbusjes achterlaten. Objectief gezien geen goed teken.
Bij de ingang haalden we het reserveringspapier te voorschijn. Dat bleek niet nodig. We waren de enigen die de moeite hadden genomen om te reserveren. Sterker, ik was ook de enige die haar jas in de garderobe afgaf. En al gauw bleken we op dat moment ook de enige betalende bezoekers te zijn. In de hele club. Die flink van omvang is. Op zo’n houseparty komen namelijk hele hordes mensen af.
Op het festival niet. Wel veel medewerkers, wat vrijwilligers, een handjevol artiesten. Een paar gasten. En wij. Een bandje speelde. Voor het podium stonden vijf mensen.
De gedachte kwam op om weg te gaan, ergens een pizza te eten, en later op de avond, als The Zombies zouden gaan spelen, terug te komen. Maar bedachten al gauw dat, als we dan de enigen waren, we zo’n groot gewicht in de schaal zouden leggen dat we geen optreden konden missen. En maar extra hard moesten klappen en juichen.
Dat deden we dan ook. En het moet gezegd, met plezier. Want de bands keken dan wel enigszins beteuterd als ze het podium beklommen en drie koeien en een paardekop voor zich zagen, ze maakten er het beste van. Er stond echt voldoende kwaliteit, daar lag het niet aan.
Zo kwamen we nog twee optredens door. Toen was het tijd voor de eerste publiekstrekker van de avond, Dr. Feelgood. En hier druppelden dan eindelijk wat mensen binnen. Echte fans. Die vertelden dat voorgaande optredens steevast uitverkocht waren. En dat het onbegrijpelijk was dat het hier zo rustig bleef. De groep zelf ging voortvarend van start. De gitarist gaf een werkelijk fantastische solo weg, alleen op het podium, en des te ontroerender omdat er haast niemand was om van te genieten. De zanger had een grote zonnebril op zijn neus en deed zijn ding. En halverwege het optreden stonden we zowaar, samen met nog een stuk of twintig, dertig diehards, te dansen. Kwam het dan toch nog goed?
Hierna een pauze. Ik was nog bang dat de Dr. Feelgood fans nu en masse het pand zouden verlaten, en ons samen met een eens toch echt wel grote wereldact achter zouden laten, maar gelukkig bleven de meesten.
We liepen wat rond. Hingen wat op een barkruk. Hingen wat op een andere barkruk. Keus genoeg, immers. Aten een broodje. Dronken een wijntje. En zien een in het zwart geklede man op het podium verschijnen, wilde grijze krullen om zijn hoofd. Dezelfde die kort tevoren nog tussen ons, gewone stervelingen, doorschoot. Hij gaat achter de keyboards zitten. ‘Zou dat...? Is dat...?’ De man stemt zijn instrumenten. En nog eens. Hij is niet gauw tevreden. Trekt er al snel een half uur voor uit. Je bent tenslotte een professional, een handjevol publiek of niet, het moet goed klinken. Hij verdwijnt weer.
Om even later terug te keren. Dus toch, Rod Argent. En Colin Blunstone is er ook. Nou ja, hij lijkt zich wat aan het geheel te onttrekken, bevind zich het merendeel van de tijd met een beate glimlach wat achteraan op het podium. Als hij zingt, en vooraan staat, schijnt er steevast een geelgroenig licht op zijn gezicht. Verder wordt de groep aangevuld met nieuwe leden. De bassist van drie turven hoog kwam ik vorig jaar al tegen bij een optreden van Eric Burdon van The Animals. U merkt al, ik kom niet alleen bij jonge bandjes.
The Zombies. Ontstaan in 1961. Hebben al van alles gezien en meegemaakt. Laten zich niet ontmoedigen door een paar man publiek, ergens in een discotheek op een industrieterrein in Zaandam. Toerden dit jaar al door de US en Canada. Speelden de avond ervoor nog in Leeuwarden. En een groot aantal locaties in Engeland volgen de komende weken. Scoorden wereldhits als ‘Time of the Season’ en ‘She’s not there’. Dus hopelijk hebben ze karakter genoeg om nu niet meteen hun instrumenten aan de wilgen te hangen. Maar enigszins beschaamd voelde ik me wel.
Het publiek dat er was, deed zijn best. En de band ook. Blunstone’s zang groeide met het optreden en hij liet zien dat de stembanden nog prima functioneren. Maar magisch, nee dat werd het niet. Een uitgelaten sfeer ontbrak. Het wat opgelaten gevoel hielp ook niet. Bijzonder, dat was het wel. Het concert duurde wat korter dan aangekondigd. Een toegift, alhoewel een enkele durfal er nog wel om riep, kwam er niet. Ik kan het ze niet kwalijk nemen.
Na afloop liepen we nog even naar de merchandising, waarmee ook niet veel verdiend kan zijn. Zagen een poster. Zes euro, toch wat prijzig. Aarzelden. Maar al snel werden we over de streep getrokken: hij zou gesigneerd worden. Door de hele band. Met naam en al. Ja, toen konden we geen nee meer zeggen. En even later hadden we het stuk papier met opschrift weer terug. ‘To Alexandra &… With love, Colun Blunstone.’ Toch leuk.
Waar het nou mis ging? Ja, natuurlijk, het was mooi weer. En het weekend voor Koninginnedag. De locatie wordt ook niet snel in verband gebracht met popconcerten. Verder was er ook nog een goed bezochte blogborrel. Maar ik denk dat het grootste manco het gebrek aan public relations was. Niemand die er van wist. Ik werd meegenomen door een Zombies-fan, die al surfend het evenement was tegengekomen. Maar nergens was er verder over gesproken. Niets over te lezen. En pr, hoe graag ik ook zou willen dat het niet zo was, heb je toch nodig om zalen te vullen. Zeker een moeilijke zaal als deze
Maar de mensen van de organisatie die ik sprak, lieten zich niet uit het veld slaan. Gaan gewoon door, ondanks de forse verliezen. En de desillusie die duidelijk op de gezichten te lezen was. En zo hoort het ook. Misschien de volgende keer alleen een expert inschakelen om het gebeuren aan de man te brengen. Ik wil best een handje helpen…
Een impressie:
De Bar
Het Publiek
The Straights
Kaylou
Dr. Feelgood
The Zombies
Geen opmerkingen:
Een reactie posten