Nieuwscommentaar - Tolvignetten

Met grote verbazing heb ik de discussie over de invoering van het Belgische tolvignet gevolgd. Het is mij in het geheel niet gelukt om te begrijpen waar deze discussie over gaat. Betalen? Waarvoor dan? Voor het gebruik van wegen waarop je meer stilstaat dan rijd? Waar soms meer dan honderd kilometer lang geen benzinepomp te vinden is? En dus ook geen fatsoenlijk toilet? Waar, als je dan met knipperende controlelampjes ten arren moede een verlaten dorp in rijd, geen enkele pomp open blijkt te zijn en je alleen met een Belgische bankcontact pas kan betalen? Waarna je dus een brave Belgische burger met pas aan moet zien te houden om hem je contanten aan te bieden, teneinde zo de pomp enige vloerstoffen te ontfutselen? Waarna je met je blaas nog steeds vol maar weer de snelweg opdraait? Waar vervolgens zulke grote gaten in het wegdek zitten dat de vering van je auto erop stuk springt? Om over het effect op je blaas maar niet te spreken.

Ah, hier word ik onderbroken door de Belgische regering. Ik hoor het ze zeggen: "het wegdek, mevrouw, dat zijn we aan het verbeteren! Kosten nog moeite worden bespaard teneinde het wegennet te moderniseren! België investeert in de toekomst! "

Helaas, dit is een schot voor open doel. Kosten worden wellicht niet bespaard, gezien het gegons aan geruchten rondom de aanbesteding van Europese gelden in de Belgische wegenbouw, en vooral de corruptie die hierop van toepassing zou zijn. Maar moeite? Ha! Stukken weg van 30 km aaneen, zo niet meer, waar één rijbaan open is gelaten en de rest afgezet is. Dit afgesloten deel van de weg ligt veelal open, of het oude asfalt is nog zichtbaar. En verder? Zien wij enige bedrijvigheid, als wij met veertig km per uur in ganzenpas, zonder benzine, met een blaas die inmiddels op springen staat, langs komen sukkelen? Wel nee. Geen mens te zien. Wel af en toe wat stukken roodwit gestreept plastic, half vergaan. En een hoopje stenen hier en daar. Midden op het stuk, na zo’n vijftien km, staat er dan misschien nog een enkele machine. Stil. Één machine! Op dertig km weg! Alsof die deze dertig km in één keer zou kunnen bestrijken en er iets nuttigs uit zou kunnen voeren! En als je dan deze narigheid voorbij bent, opgelucht ademhaalt en gas geeft, komen er na twee km rustig nog meer verdrijfborden en begint het opnieuw. Jarenlang herhaalt dit zich, blijft de weg een maanlandschap. Steeds dezelfde stukken. Wegwerkzaamheden waar niemand enig resultaat van ziet. Logisch ook, als het eindelijk af is heeft men er zo lang over gedaan dat met weer van voor af aan kan beginnen. Nee, het Belgische wegennet is geen rechtvaardiging voor de invoering van een extra belasting voor Europese burgers. Deze hebben hierbij ook al flink meebetaald aan de Europese subsidies ter verbetering van het asfalt…

Ach, mijnheer Verhofstadt, heffen ze in Frankrijk ook tol? Ja, dat klopt, maar de situatie op de Franse wegen is echt niet te vergelijken met die in België. Daar vinden wij geen ellenlange wegopbrekingen. Als zij er al zijn, dan alleen waar het nodig is en hooguit voor een kilometertje. Daarop is dan volop bedrijvigheid waar te nemen, waardoor je als automobilist het idee krijgt dat de hinder niet voor niets is. Hier is het, na het trekken van het tolkaartje, goed doorkarren. Zich verpozen is ook al geen probleem: Aires te over waar gegeten, gedronken, geslapen en getankt kan worden. Vaak is er zelfs een speeltuin, museum, pretpark, of ander vermaak aan toegevoegd. Nee, de Fransen hebben iets begrepen wat de Belgen nog niet inzien: dat je eerst iets wat aan te bieden moet hebben voordat er geld voor gevraagd kan worden!

Ik tuur nog maar eens uit het raam van de Thalys. Onderweg naar Parijs schiet het Belgische landschap aan me voorbij. Lekker ontspannend en veel sneller. Hoewel, ik schoot net ongevraagd wakker uit mijn sluimerslaap door mobiele telefoons die links, voor en achter afgingen. Tja, je kunt niet alles hebben…




Alexandra 2007