London by night. Of moet ik zeggen, Docklands by night. Want Docklands, dat is natuurlijk niet echt Londen. Een troosteloze hoeveelheid grijze gebouwen bij elkaar gekwakt, hinkt het oostelijk van het centrum tegen City Airport aan. Kale kantoren, lege fabrieken. Arbeiderswoningen. Wat stilstaand water. En hotels. Ja, zelfs hier zijn er hotels. In één daarvan bevind ik mij nu. Hoe ben ik hier terechtgekomen? En waarom? Tja. Dat zijn goede vragen. Ik zou het ook wel willen weten. Nog belangrijker: hoe kom ik hier weer weg? En wanneer? Nou, vanavond nog niet in ieder geval.
Wat is er ’s avonds te doen in Docklands? Niets. Nada. Niente. Het nabijgelegen Canary Wharf heeft recentelijk een facelift ondergaan. Het voormalige desolate havengebied is de City voorbijgestreefd als financieel centrum. Daar gebeurt het. Tenminste, als je bankier of effectenmakelaar bent. Anders heb je er niet veel te zoeken. Maar in Docklands, daar is ook voor een bankier zeer weinig vertier. Leicester Square is bar ver weg. De Indiër, Italiaan of All Bar One ook.
Maar goed, een eenzaam mens moet toch wat. Daar hebben ze gelukkig wel aan gedacht, in het hotel. Zodra je de kamer binnen komt, is het eerste wat je ziet de televisie die aanstaat, met de boodschap: ‘Welcome, Ms. Alexandra. Please make a choice from our entertainment menu’. Aha. Entertainment! Dat is altijd welkom. Here I am now, entertain me. Op zoek naar het menu. Wat blijkt, geëntertained worden is niet zo moeilijk. Een kleurige folder staat uitnodigend in zijn plastic houder op het bureau. Pontificaal aangekondigd: ‘Adult Movie. Discretely Billed’. Uitstekend toegespitst op zakenlui zonder aanwezige echtgenote die het net niet gemaakt hebben: een kamer in Canary Wharf kon er immers niet vanaf.
Goed, ik kom lekker in de stemming voor een avondje Londen. Maar aangezien ik niet direct tot de doelgroep behoor, houd ik me nog even in en kijk verder. Even verderop ligt het roomservice menu. Eten! Dat is wel een goed idee. Voordat ik in het hotel aankwam heb ik namelijk nog een bar bezocht in een wat levendiger deel van de stad. En in Engeland schenken ze de grootste glazen wijn ter wereld: 250ml gefermenteerd druivensap schoon aan de haak. 1/3 fles per keer. En het is niet de bedoeling dat je er bij eet. Nee, de Londoners drinken alleen maar. Hooguit een zakje cream and onion chips is er te krijgen. En nog een glas wijn natuurlijk. En nog een. En…
Goed, ik dwaal af. Even vragen wat de soep van de dag is. Bloemkoolsoep! Dat heb ik vorige week nog in een Nederlands restaurant gegeten. Ik voel me gelijk al meer thuis. De dame aan de telefoon ziet mijn naam op haar schermpje. Het duurt 45 tot 50 minuten, Ms. Alexandra. Vrij lang, maar ik heb gelukkig mijn eigen bezigheden meegenomen. Het mobiele entertainmentcenter, zeg maar. Terwijl mijn computer opstart blader ik nog even door de tijdschriften die de hoteldirectie in haar alwetendheid heeft neergelegd. Hmm. Niet alleen Men’s Health dit keer. Nee, Homes & Antiques, en Homes Overseas. Blijkbaar hebben ze uiteindelijk toch begrepen dat ook vrouwen hier komen. Mij kan het toch allemaal niet zo boeien. Ah! Het scherm licht op. Daar ben ik dan! Toch aardig wat mensen hebben de moeite genomen om mijn schrijfsels te bekijken. Wacht, ik voel inspiratie…. Londen, Docklands, Roomservice… Daar zit wat in.
En tring! Daar gaat de bel. Roomservice! klinkt het door de deur. Mijn soepje en samosas zijn er. Wordt het toch nog gezellig…
dinsdag 30 januari 2007
maandag 29 januari 2007
Het Blog
Werpen wat woorden
Hard op het papier
Vlug nog iets vertellen
Voor de stilte komt
Dwingen wat opinies
Op aan het publiek
Snel de leegte vullen
Van de moderne mens
Het blog leeft
Het blog wacht
Het blog ziet
Het blog bindt
Alexandra 2007
Hard op het papier
Vlug nog iets vertellen
Voor de stilte komt
Dwingen wat opinies
Op aan het publiek
Snel de leegte vullen
Van de moderne mens
Het blog leeft
Het blog wacht
Het blog ziet
Het blog bindt
Alexandra 2007
Isobel Campbell & Mark Lanegan - Paradiso 28Jan07 - Recensie
Gisteravond in Paradiso het concert meegemaakt van Mark Lanegan (bekend van Queens of the Stone Age) en Isobel Campbell (bekend van Belle & Sebastian). Met hoge verwachtingen was ik erheen gegaan: het waren niet de minsten die daar de krachten zouden bundelen.
Het begon veelbelovend: een lange rij belangstellenden voor de deur, een gemêleerd publiek, een uitstekende stemming. Het voorprogramma viel meteen in goede aarde: een ruige man met een baard, een hoed en een banjo, soms een gitaar, eenzaam op het podium. Verder nog begeleid door zijn afwisselend hard en zacht stampende voet en een rauwe stem bracht hij zeer indringende folksongs. Het publiek, nu opgewarmd, moest nog even wachten op de hoofdact. Men keuvelde wat en juichte toen er beweging waarneembaar was. Isobel Campbell kwam als eerste het podium up in een korte strakke jurk en hooggehakte leren laarzen tot over de knie, het blonde haar los. Alsof ze wat extra uitstraling nodig had. En dat had ze.
Haar ijle, jongemeisjesstem viel volledig in het niet bij de rauwe rockstem van Mark Lanegan. Deze laatste was eigenlijk continu bezig met inhouden, teneinde zijn partner niet te overstemmen. Isobel merkte dit, vroeg de geluidstechnicus om wat meer volume, kreeg het, maar dit was nog steeds niet genoeg: het ontbrak haar aan volume in haar eigen stem. Het Lolita-geluid werkte na een paar nummers danig op de zenuwen. Het wachten was eigenlijk op een Lanegan die eens lekker los ging. Of op een Campbell die niet bezig was met haar eigen onzekerheid. Af en toe kwam er een enkele noot wat sterker uit. Dacht je, ja! Kom nou! Verder gaan! Maar nee, een seconde later viel haar zang weer terug in het zelfde monotome gefluister. Ook als de band het ritme opzweepte, bleef Campbell in haar eigen kunstje hangen. Lanegan, stokstijf op het podium maar met een stem die alle aandacht opeiste, moest noodgedwongen de volumeknop flink terugdraaien bij de momenten van samenzang.
Wat nog het meest opviel, wat het totale gebrek aan chemie tussen Campbell en de rest van de muzikanten. Het geheel hing van los zand aan elkaar. De begeleidingsband speelde lekker, maar reageerde volstrekt niet op enige poging tot contact van Campbell. Sterker nog, ze werd volledig genegeerd als ze een grapje probeerde te maken of met haar tamboerijn op de maat klapte. Dit hielp haar natuurlijk niet in het overwinnen van haar onzekerheid. Ook Campbell en Lanegan keken elkaar nauwelijks aan. Waar je van Lanegan had verwacht dat hij Campbell, duidelijk niet op haar gemak, wat tegemoet zou komen, bleef enige wisselwerking volkomen achterwege. Het gevolg was een nogal zouteloze, beschamende vertoning, met twee mensen die niets aan elkaars performance toevoegden. Met als dieptepunt de cover Sand van Nancy Sinatra en Lee Hazlewood: een heel wat dynamischer duo, die wel zeker een spannende wisselwerking tot stand brachten. Als dit het resultaat is van een samenwerking, kun je beter alleen het podium op klimmen. Lanegan heeft met zijn stevige stem een dame nodig die hem vocaal alle hoeken van het podium kan laten zien. Campbell is absoluut geen partij voor hem.
Het begon veelbelovend: een lange rij belangstellenden voor de deur, een gemêleerd publiek, een uitstekende stemming. Het voorprogramma viel meteen in goede aarde: een ruige man met een baard, een hoed en een banjo, soms een gitaar, eenzaam op het podium. Verder nog begeleid door zijn afwisselend hard en zacht stampende voet en een rauwe stem bracht hij zeer indringende folksongs. Het publiek, nu opgewarmd, moest nog even wachten op de hoofdact. Men keuvelde wat en juichte toen er beweging waarneembaar was. Isobel Campbell kwam als eerste het podium up in een korte strakke jurk en hooggehakte leren laarzen tot over de knie, het blonde haar los. Alsof ze wat extra uitstraling nodig had. En dat had ze.
Haar ijle, jongemeisjesstem viel volledig in het niet bij de rauwe rockstem van Mark Lanegan. Deze laatste was eigenlijk continu bezig met inhouden, teneinde zijn partner niet te overstemmen. Isobel merkte dit, vroeg de geluidstechnicus om wat meer volume, kreeg het, maar dit was nog steeds niet genoeg: het ontbrak haar aan volume in haar eigen stem. Het Lolita-geluid werkte na een paar nummers danig op de zenuwen. Het wachten was eigenlijk op een Lanegan die eens lekker los ging. Of op een Campbell die niet bezig was met haar eigen onzekerheid. Af en toe kwam er een enkele noot wat sterker uit. Dacht je, ja! Kom nou! Verder gaan! Maar nee, een seconde later viel haar zang weer terug in het zelfde monotome gefluister. Ook als de band het ritme opzweepte, bleef Campbell in haar eigen kunstje hangen. Lanegan, stokstijf op het podium maar met een stem die alle aandacht opeiste, moest noodgedwongen de volumeknop flink terugdraaien bij de momenten van samenzang.
Wat nog het meest opviel, wat het totale gebrek aan chemie tussen Campbell en de rest van de muzikanten. Het geheel hing van los zand aan elkaar. De begeleidingsband speelde lekker, maar reageerde volstrekt niet op enige poging tot contact van Campbell. Sterker nog, ze werd volledig genegeerd als ze een grapje probeerde te maken of met haar tamboerijn op de maat klapte. Dit hielp haar natuurlijk niet in het overwinnen van haar onzekerheid. Ook Campbell en Lanegan keken elkaar nauwelijks aan. Waar je van Lanegan had verwacht dat hij Campbell, duidelijk niet op haar gemak, wat tegemoet zou komen, bleef enige wisselwerking volkomen achterwege. Het gevolg was een nogal zouteloze, beschamende vertoning, met twee mensen die niets aan elkaars performance toevoegden. Met als dieptepunt de cover Sand van Nancy Sinatra en Lee Hazlewood: een heel wat dynamischer duo, die wel zeker een spannende wisselwerking tot stand brachten. Als dit het resultaat is van een samenwerking, kun je beter alleen het podium op klimmen. Lanegan heeft met zijn stevige stem een dame nodig die hem vocaal alle hoeken van het podium kan laten zien. Campbell is absoluut geen partij voor hem.
Opiniegedicht: een nieuwe dichtvorm
Het Opiniegedicht is nog niet opgenomen in de Van Dale. Tenminste, niet in de veertiende editie. Maar wellicht vinden wij het over een aantal jaren terug in de vijftiende!
Het Opiniegedicht is een term die ik heb bedacht voor een (ver)nieuw(end)e dichtvorm, waarin commentaar geleverd wordt op de actualiteit en recente ontwikkelingen in de wereld. Denk aan een soort kruising tussen een column en poëzie. Met her en der een kwinkslag en een verrassende wending, volgt het geen strak schema. Wel dient het een prettig lezende bijdrage te zijn en niet te lang. Rijm en ritme spelen een belangrijke rol, spelfouten zijn uit den boze en het gedicht hoort doordrenkt te zijn met taalgevoel. Verder is de boodschap belangrijker dan de literaire kwaliteit! Voor voorbeelden, zie dit blog!
Het Opiniegedicht is een term die ik heb bedacht voor een (ver)nieuw(end)e dichtvorm, waarin commentaar geleverd wordt op de actualiteit en recente ontwikkelingen in de wereld. Denk aan een soort kruising tussen een column en poëzie. Met her en der een kwinkslag en een verrassende wending, volgt het geen strak schema. Wel dient het een prettig lezende bijdrage te zijn en niet te lang. Rijm en ritme spelen een belangrijke rol, spelfouten zijn uit den boze en het gedicht hoort doordrenkt te zijn met taalgevoel. Verder is de boodschap belangrijker dan de literaire kwaliteit! Voor voorbeelden, zie dit blog!
zondag 28 januari 2007
Opiniegedicht - Joker
De Joker is opgestaan
Heeft zijn make-up opgedaan
En een goede grap bedacht
Ontmaskert het systeem en lacht
Men eist de kaart terug van die klier
Maar de joker, die vertrekt geen spier
De strijd nog lang niet beslecht
Staat hij vooralsnog in zijn recht
Probeert de zaak eens op te fokken
Teneinde een discussie uit te lokken
Maar hoewel men de grap wel ziet
Veel gepraat wordt er nog niet
Media over de hele aarde
Schatten het incident wel op waarde
Hebben ons land weer in de gaten
En berichten zonder hiaten
Over dat rare stukje grond
Met een immer te grote mond
Één ding is hiermee dus wel bereikt
Dat iedereen meewarig naar ons kijkt!
Heeft zijn make-up opgedaan
En een goede grap bedacht
Ontmaskert het systeem en lacht
Men eist de kaart terug van die klier
Maar de joker, die vertrekt geen spier
De strijd nog lang niet beslecht
Staat hij vooralsnog in zijn recht
Probeert de zaak eens op te fokken
Teneinde een discussie uit te lokken
Maar hoewel men de grap wel ziet
Veel gepraat wordt er nog niet
Media over de hele aarde
Schatten het incident wel op waarde
Hebben ons land weer in de gaten
En berichten zonder hiaten
Over dat rare stukje grond
Met een immer te grote mond
Één ding is hiermee dus wel bereikt
Dat iedereen meewarig naar ons kijkt!
Alexandra 2007 - foto RTL nieuws website
zaterdag 27 januari 2007
Sneeuwpret
Witte donzen dekens
Liggend op de loer
Kreupele genieën kruipen
Door de wereld uitgedaagd
Kale koude landen
Wachtend op een kans
Botsende heren huilen
Door de grond vertraagd
Kromme lange latten
Trillend op het ijs
Angstige toppen beven
Door de mens verhuurd
Stoere stalen kabels
Trekkend aan de berg
Wankelende valleien wenen
Door de regen verzuurd
Alexandra 2007
Liggend op de loer
Kreupele genieën kruipen
Door de wereld uitgedaagd
Kale koude landen
Wachtend op een kans
Botsende heren huilen
Door de grond vertraagd
Kromme lange latten
Trillend op het ijs
Angstige toppen beven
Door de mens verhuurd
Stoere stalen kabels
Trekkend aan de berg
Wankelende valleien wenen
Door de regen verzuurd
Alexandra 2007
Opiniegedicht - De Gezonde Stad
Vele Vinex wijken verrijzen
In het schaarse groene land
Wonnen al geen schoonheidsprijzen
Nu loopt het uit de hand
Her en der neergegooid
Staan ze letterlijk voor paal
Gaan vol staal en beton getooid
Met het hart aan de haal
Men trekt erheen vol goede moed
De tuinen nog niet klaar
Gezonde beloftes houden hen zoet
Maar niets is minder waar
De stadsbewoner trekt
Aan het langste eind
Als blijkt dat hij zijn leven rekt
Zonder dat hij een hond aan lijnt
Ze bewegen meer, daar in die stad
Op de fiets, met de benenwagen
Parkeren moeilijk, de regen nat
Hebben ze toch niets te klagen
Want door het herinrichten van de plek
Pakt de minister nu de nieuwbouw aan
Opdat men bij het verlaten van de stek
De auto eens laat staan
De overheid neemt steeds meer tot taak
Het opvoeden van de mensen
Het plegen van een ambtenarenkraak
Zou ik toch wel wensen
Alexandra 2007
In het schaarse groene land
Wonnen al geen schoonheidsprijzen
Nu loopt het uit de hand
Her en der neergegooid
Staan ze letterlijk voor paal
Gaan vol staal en beton getooid
Met het hart aan de haal
Men trekt erheen vol goede moed
De tuinen nog niet klaar
Gezonde beloftes houden hen zoet
Maar niets is minder waar
De stadsbewoner trekt
Aan het langste eind
Als blijkt dat hij zijn leven rekt
Zonder dat hij een hond aan lijnt
Ze bewegen meer, daar in die stad
Op de fiets, met de benenwagen
Parkeren moeilijk, de regen nat
Hebben ze toch niets te klagen
Want door het herinrichten van de plek
Pakt de minister nu de nieuwbouw aan
Opdat men bij het verlaten van de stek
De auto eens laat staan
De overheid neemt steeds meer tot taak
Het opvoeden van de mensen
Het plegen van een ambtenarenkraak
Zou ik toch wel wensen
Alexandra 2007
donderdag 25 januari 2007
Herrie
Het klopt, bonkt en dreunt
Grote splinters vliegen
Lustig in het rond
Ga maar tekeer
Mijn hoofd
Kreunt
Weg springt snel de kat
Durf niet te bewegen
Gevangene in eigen huis
Zet nog koffie
Mijn hoofd
Spat
Van verre jaren her
Kraakt het oude hout
Bladeren ruisen groen
Laat de hemel los
De boom
Valt
Alexandra 2007
Grote splinters vliegen
Lustig in het rond
Ga maar tekeer
Mijn hoofd
Kreunt
Weg springt snel de kat
Durf niet te bewegen
Gevangene in eigen huis
Zet nog koffie
Mijn hoofd
Spat
Van verre jaren her
Kraakt het oude hout
Bladeren ruisen groen
Laat de hemel los
De boom
Valt
Alexandra 2007
Nieuwscommentaar - Tolvignetten
Met grote verbazing heb ik de discussie over de invoering van het Belgische tolvignet gevolgd. Het is mij in het geheel niet gelukt om te begrijpen waar deze discussie over gaat. Betalen? Waarvoor dan? Voor het gebruik van wegen waarop je meer stilstaat dan rijd? Waar soms meer dan honderd kilometer lang geen benzinepomp te vinden is? En dus ook geen fatsoenlijk toilet? Waar, als je dan met knipperende controlelampjes ten arren moede een verlaten dorp in rijd, geen enkele pomp open blijkt te zijn en je alleen met een Belgische bankcontact pas kan betalen? Waarna je dus een brave Belgische burger met pas aan moet zien te houden om hem je contanten aan te bieden, teneinde zo de pomp enige vloerstoffen te ontfutselen? Waarna je met je blaas nog steeds vol maar weer de snelweg opdraait? Waar vervolgens zulke grote gaten in het wegdek zitten dat de vering van je auto erop stuk springt? Om over het effect op je blaas maar niet te spreken.
Ah, hier word ik onderbroken door de Belgische regering. Ik hoor het ze zeggen: "het wegdek, mevrouw, dat zijn we aan het verbeteren! Kosten nog moeite worden bespaard teneinde het wegennet te moderniseren! België investeert in de toekomst! "
Helaas, dit is een schot voor open doel. Kosten worden wellicht niet bespaard, gezien het gegons aan geruchten rondom de aanbesteding van Europese gelden in de Belgische wegenbouw, en vooral de corruptie die hierop van toepassing zou zijn. Maar moeite? Ha! Stukken weg van 30 km aaneen, zo niet meer, waar één rijbaan open is gelaten en de rest afgezet is. Dit afgesloten deel van de weg ligt veelal open, of het oude asfalt is nog zichtbaar. En verder? Zien wij enige bedrijvigheid, als wij met veertig km per uur in ganzenpas, zonder benzine, met een blaas die inmiddels op springen staat, langs komen sukkelen? Wel nee. Geen mens te zien. Wel af en toe wat stukken roodwit gestreept plastic, half vergaan. En een hoopje stenen hier en daar. Midden op het stuk, na zo’n vijftien km, staat er dan misschien nog een enkele machine. Stil. Één machine! Op dertig km weg! Alsof die deze dertig km in één keer zou kunnen bestrijken en er iets nuttigs uit zou kunnen voeren! En als je dan deze narigheid voorbij bent, opgelucht ademhaalt en gas geeft, komen er na twee km rustig nog meer verdrijfborden en begint het opnieuw. Jarenlang herhaalt dit zich, blijft de weg een maanlandschap. Steeds dezelfde stukken. Wegwerkzaamheden waar niemand enig resultaat van ziet. Logisch ook, als het eindelijk af is heeft men er zo lang over gedaan dat met weer van voor af aan kan beginnen. Nee, het Belgische wegennet is geen rechtvaardiging voor de invoering van een extra belasting voor Europese burgers. Deze hebben hierbij ook al flink meebetaald aan de Europese subsidies ter verbetering van het asfalt…
Ach, mijnheer Verhofstadt, heffen ze in Frankrijk ook tol? Ja, dat klopt, maar de situatie op de Franse wegen is echt niet te vergelijken met die in België. Daar vinden wij geen ellenlange wegopbrekingen. Als zij er al zijn, dan alleen waar het nodig is en hooguit voor een kilometertje. Daarop is dan volop bedrijvigheid waar te nemen, waardoor je als automobilist het idee krijgt dat de hinder niet voor niets is. Hier is het, na het trekken van het tolkaartje, goed doorkarren. Zich verpozen is ook al geen probleem: Aires te over waar gegeten, gedronken, geslapen en getankt kan worden. Vaak is er zelfs een speeltuin, museum, pretpark, of ander vermaak aan toegevoegd. Nee, de Fransen hebben iets begrepen wat de Belgen nog niet inzien: dat je eerst iets wat aan te bieden moet hebben voordat er geld voor gevraagd kan worden!
Ik tuur nog maar eens uit het raam van de Thalys. Onderweg naar Parijs schiet het Belgische landschap aan me voorbij. Lekker ontspannend en veel sneller. Hoewel, ik schoot net ongevraagd wakker uit mijn sluimerslaap door mobiele telefoons die links, voor en achter afgingen. Tja, je kunt niet alles hebben…
Alexandra 2007
Ah, hier word ik onderbroken door de Belgische regering. Ik hoor het ze zeggen: "het wegdek, mevrouw, dat zijn we aan het verbeteren! Kosten nog moeite worden bespaard teneinde het wegennet te moderniseren! België investeert in de toekomst! "
Helaas, dit is een schot voor open doel. Kosten worden wellicht niet bespaard, gezien het gegons aan geruchten rondom de aanbesteding van Europese gelden in de Belgische wegenbouw, en vooral de corruptie die hierop van toepassing zou zijn. Maar moeite? Ha! Stukken weg van 30 km aaneen, zo niet meer, waar één rijbaan open is gelaten en de rest afgezet is. Dit afgesloten deel van de weg ligt veelal open, of het oude asfalt is nog zichtbaar. En verder? Zien wij enige bedrijvigheid, als wij met veertig km per uur in ganzenpas, zonder benzine, met een blaas die inmiddels op springen staat, langs komen sukkelen? Wel nee. Geen mens te zien. Wel af en toe wat stukken roodwit gestreept plastic, half vergaan. En een hoopje stenen hier en daar. Midden op het stuk, na zo’n vijftien km, staat er dan misschien nog een enkele machine. Stil. Één machine! Op dertig km weg! Alsof die deze dertig km in één keer zou kunnen bestrijken en er iets nuttigs uit zou kunnen voeren! En als je dan deze narigheid voorbij bent, opgelucht ademhaalt en gas geeft, komen er na twee km rustig nog meer verdrijfborden en begint het opnieuw. Jarenlang herhaalt dit zich, blijft de weg een maanlandschap. Steeds dezelfde stukken. Wegwerkzaamheden waar niemand enig resultaat van ziet. Logisch ook, als het eindelijk af is heeft men er zo lang over gedaan dat met weer van voor af aan kan beginnen. Nee, het Belgische wegennet is geen rechtvaardiging voor de invoering van een extra belasting voor Europese burgers. Deze hebben hierbij ook al flink meebetaald aan de Europese subsidies ter verbetering van het asfalt…
Ach, mijnheer Verhofstadt, heffen ze in Frankrijk ook tol? Ja, dat klopt, maar de situatie op de Franse wegen is echt niet te vergelijken met die in België. Daar vinden wij geen ellenlange wegopbrekingen. Als zij er al zijn, dan alleen waar het nodig is en hooguit voor een kilometertje. Daarop is dan volop bedrijvigheid waar te nemen, waardoor je als automobilist het idee krijgt dat de hinder niet voor niets is. Hier is het, na het trekken van het tolkaartje, goed doorkarren. Zich verpozen is ook al geen probleem: Aires te over waar gegeten, gedronken, geslapen en getankt kan worden. Vaak is er zelfs een speeltuin, museum, pretpark, of ander vermaak aan toegevoegd. Nee, de Fransen hebben iets begrepen wat de Belgen nog niet inzien: dat je eerst iets wat aan te bieden moet hebben voordat er geld voor gevraagd kan worden!
Ik tuur nog maar eens uit het raam van de Thalys. Onderweg naar Parijs schiet het Belgische landschap aan me voorbij. Lekker ontspannend en veel sneller. Hoewel, ik schoot net ongevraagd wakker uit mijn sluimerslaap door mobiele telefoons die links, voor en achter afgingen. Tja, je kunt niet alles hebben…
Alexandra 2007
maandag 22 januari 2007
Opiniegedicht - IJsdansen
Een oorlog is losgebroken
Niet om land, bezit of macht
Een nieuwe cause is opgedoken
Een strijd om praal en pracht
Bijna-sterren krassen over het ijs
Springen laag en vallen om
Playbacken, bewegen op de wijs
Uit de maat lachen ze krom
Hopend op hun laatste comeback
Of het succes that never was
At risk meer dan alleen hun nek
Het worden van de joker in de klas
Het gevecht lacht, strekt zich verder uit
De media berichten na de kuur
Iedereen heeft wel een eigen geluid
En al pratend voeden zij het vuur
De oorlog nu in volle gang
Niet alleen om geld, roem en faam
Het laatste woord is zeer in zwang
Het kosteloos breken van een naam
Alexandra 2007
Niet om land, bezit of macht
Een nieuwe cause is opgedoken
Een strijd om praal en pracht
Bijna-sterren krassen over het ijs
Springen laag en vallen om
Playbacken, bewegen op de wijs
Uit de maat lachen ze krom
Hopend op hun laatste comeback
Of het succes that never was
At risk meer dan alleen hun nek
Het worden van de joker in de klas
Het gevecht lacht, strekt zich verder uit
De media berichten na de kuur
Iedereen heeft wel een eigen geluid
En al pratend voeden zij het vuur
De oorlog nu in volle gang
Niet alleen om geld, roem en faam
Het laatste woord is zeer in zwang
Het kosteloos breken van een naam
Alexandra 2007
Spreek
Het volk kreeg een stem en praatte
Het volk kreeg een stem en riep
Iedereen die opeens haatte
Iedereen die voorheen sliep
Niets te winnen
Niets te verliezen
Wat is
erger?
De dichter houdt zijn woorden in
De dichter zwijgt en kijkt toe
God keert terug naar het begin
De wereld al tijden moe
Koud in het hoofd
Leeg in het hart
Meer van
hetzelfde?
Het volk kreeg een stem en gilde
Het volk kreeg een stem en riep
De dichter die niet dichten wilde
De dichter die de stad uit liep
De goot giet tranen
De donkerte nadert
De kop zakt neer
De ogen toe
Blijft het
stil?
Alexandra 2006
Het volk kreeg een stem en riep
Iedereen die opeens haatte
Iedereen die voorheen sliep
Niets te winnen
Niets te verliezen
Wat is
erger?
De dichter houdt zijn woorden in
De dichter zwijgt en kijkt toe
God keert terug naar het begin
De wereld al tijden moe
Koud in het hoofd
Leeg in het hart
Meer van
hetzelfde?
Het volk kreeg een stem en gilde
Het volk kreeg een stem en riep
De dichter die niet dichten wilde
De dichter die de stad uit liep
De goot giet tranen
De donkerte nadert
De kop zakt neer
De ogen toe
Blijft het
stil?
Alexandra 2006
zaterdag 13 januari 2007
Opiniegedicht - Studententaal
Het onderwijs in Nederland moderniseert
Vooruitgang, concurrentie en hervorming worden geëerd
De tweefasestructuur op de universiteiten
Moet de diploma’s in het buitenland slijten
In het Engels wordt er lesgegeven aan velen
De studie aangeboden in hapklare delen
Een bachelor economie is dan zo gehaald
Maar voor dit succes wordt een prijs betaald
Want hoewel nu meesters van het tellen
Blijken studenten niet meer te kunnen spellen
Het schrijven van email, sms en chatten wil nog wel lukken
Problematisch zijn de strakke regels van de serieuzere stukken
De elite van het land verliest haar oude voorrecht
Basisvorming en studiehuis hebben de fundamenten geslecht
Koken en verzorging, in plaats van grammatica en taal
Nieuwe media en zelfstudie, in plaats van les en klassikaal
Hoogleraren klagen wanneer ze de epistels lezen
Maar een volgende generatie heeft weinig te vrezen
De huidige studenten zijn haar professoren
En de kennis van de taal gaat met hen verloren
Alexandra 2007
Vooruitgang, concurrentie en hervorming worden geëerd
De tweefasestructuur op de universiteiten
Moet de diploma’s in het buitenland slijten
In het Engels wordt er lesgegeven aan velen
De studie aangeboden in hapklare delen
Een bachelor economie is dan zo gehaald
Maar voor dit succes wordt een prijs betaald
Want hoewel nu meesters van het tellen
Blijken studenten niet meer te kunnen spellen
Het schrijven van email, sms en chatten wil nog wel lukken
Problematisch zijn de strakke regels van de serieuzere stukken
De elite van het land verliest haar oude voorrecht
Basisvorming en studiehuis hebben de fundamenten geslecht
Koken en verzorging, in plaats van grammatica en taal
Nieuwe media en zelfstudie, in plaats van les en klassikaal
Hoogleraren klagen wanneer ze de epistels lezen
Maar een volgende generatie heeft weinig te vrezen
De huidige studenten zijn haar professoren
En de kennis van de taal gaat met hen verloren
Alexandra 2007
Abonneren op:
Posts (Atom)
